Henderson

Það var hálf tómlegt að koma í Sundhöllina í dag. Vinur minn Haukur Henderson starfsmaður er fallinn frá, en hann hafði orðið brádkvaddur í síðustu viku. Haukur var með skemmtilegustu mönnum og alltaf til í að spjalla. Hann hafði því miður ekki hugsað vel um heilsuna og hafði í mörg ár einungis drukkið kaffi og reykt sína vindla á löngum vöktum, þrátt fyrir vinsamlegar ábendingar starfsfélaga. Haukur var góður félagi þeirra Harveys Georgsonar skákmanns og Gunnars lögræðings með öll prófin. Haukur bjó í nokkur ár við Grettisgötu með kettina sína, en hafði fyrir nokkrum vikum flutt í sína eign íbúð á Kleppsvegi. Haukur var í stjórn Taflfélags Reykjavíkur hér áður fyrr, en var líka gjaldkeri hjá kattarvinum. Kötturinn hans Keli hafði nýlega fallið frá, en hann átti líka kettina Ra og Osiris. Haukur hafði búið í Svíþjóð í áratug og var mikill tungumálamaður, en hafði líka mikinn áhuga á tölvum og hafði nýlega endurnýjað tölvukost sinn. Hann var þó sérsinna í tölvumálum, vildi ekki breyta um stýrikerfi og nettengingu. Hann hélt fast í Windows 98 stýrikerfið og var í sambandi við fólk um allan heim um endurútgáfur, enda fékk tölvan hans aldrei vírusa. Einnig hélt hann fast í IDSN tenginguna og vildi ekki fá sér ADSL. Haukur hvatti mig áfram í heimasíðu og bloggskrifum og var óspar á ráðleggingar í tölvumálum. Annars er það skrítið með þetta líf. Í blaðinu í dag eru kemur fram að tveir fyrrum skjólstæðingar mínir á Landakoti eru fallnir og fleirri í vetur. Þó er þetta engin líknardeild. Ein ung kona frá Chile sem stundum kom í Gymmið ásamt eiginmanni sínum féll frá fyrir nokkrum dögum, frá eiginmanni og kornungum börnum. VIð lestur minningargreina kom í ljós að hún hafði dáið í svefni, en hún hafði verið með slæma flogaveiki, sem hún bar ekki utan á sér. Maður hlýtur að spyrja sig á hverjum degi, af hverju vegir guðs séu órannsakanlegir. Ég sat hjá konu í vikunni, sem er á allra síðustu metrunum. Hún hafði samt meiri áhyggjur af velferð minni og spurði mig hvort ég væri ekki örugglega búinn að borða, en síðan brosti hún svo fallega að ég mun seint gleyma. Svona er lífið hart. Við söfnumst til feðra okkar, en nýtt líf kviknar og náttúran sér um að viðhalda mannkyninu. Allt er þetta víst í höndunum á almættinu.